Месца дэмакратычнай Бацькаўшчыны ў вялікім сьвеце (у сусьвеце).
Сталы чалавек, зямляк-ліцьвін (беларус), які паезьдзіў па сьвеце і ведае кошт быцьця, напрыклад, брытанцам, амэрыканцам, іспанцам, французам ці немцам – беспаваротна стане сьвядомым беларусам ў большай або меншай ступені. Наш зямляк абавязкова знойдзе сябе грамадзянінам Зямлі, які разумее, што ён нейкім чынам і сам адказны за пэўны куточак ў бязьмежным космасе, за Бацькаўшчыну. Як кажуць, каб больш зразумець радзіму, трэба езьдзіць па-за яе межы.
...Іншы простадаступны сьродак сёньня, зусім не выяжджаючы за граніцы краіны, дасягці болей поўнага разуменьня ўласнай нацыянальнай адметнасьці, каштоўнасьці і, нават, выключнасьці, - гэта калі дастакова вывучыць некаторую замежную мову. Калі тое ёсьць шырокавядомая ў сьвеце ангельская, то празь яе сапраўды-міжнародны ўжытак можна, нават, знутры “як сваё”, глыбока-асабіста адчуць і, затым, па сутнасьці параўнаць з родным не толькі англамоўнае, але і, практычна ўсе іншыя нацыянальныя інфа-полі Зямлі. Гэтаму спрыяе і той факт, што большасьць краін Эўропы (таксама і Расея) маюць англамоўнае Радыё. Асабліва ж шчасным, пладатворным вынікам для людцаў ведаючых мовы можа служыць усё больш простадаступная Міжнародная інфасетка Інтэрнэт, якая палкім, неафіцыёзным асабістым ўдзелам міліёнаў добрых сэрцаў планеты з кожным днём багацее на карысьць тых, хто настойліва цягнецца да ўсялякай чысьціні і прыгажосьці-здароўя. Такім чынам, незалежны досяг Сеціва грамадзянамі Беларусі можна лічыць стратэгічнай задачай нацыянальнай дзяржавы, калі яна сапраўды дэмакратычная. Разам трэба мець на ўвазе, што сапраўдная дэмакратычная дзяржава абавязкова павінна мець у сабе вельмі пэўны, канстытуцыйна замацаваны Маральнасны патэнцыял, каб правільна, на карысьць Дабра накіроўваць бясконцай творчай сілы цякучыя цяпер (і ў Сеціве) інфармацыйныя патокі Зямлі, якія, натуральна, могуць як шкодзіць так і умацоўваць грамадзтва.
Якія ж такія інфармацыйныя стыхіі, ідэі ды матэр'яльныя ўхілы-тэндэнцыі сёньня існуюць на планэце, каб родная Беларушчына ўбірала, расьціла і, назад, укладала сваё лепшае ў скарбонку гаспадарства Зямлі..? Факт у тым, што глябальны рэй Дабрачыну на планэце 21 стагоддзя зрабіў якасны скачок, бо, як вядома, зьнікла апазыцыя капіталізму і больш не крываточыць даўні раскол у Заходняй цывілізацыі: цяпер Масква-Варшава, як і Вашыгтон, упершыню разам дэкляруюць сваю адданасьць прынцыпам справядлівасьці і законнасьці, дэмакратыі. Прынцыпы дэмакратыі, таксама, арганічна пачынаюць прарастаць і ў Азыі, Афрыцы ды Латынскай Амэрыцы. Таму, цяперашні, пасьлякамуністычны пераходны пэрыёд на планэце характарызуецца, хаця з аднаго боку яшчэ і тэрарызмам, і сусьветным, болей чым «раскольнікаўскім» адчаем Азыі, які на справе вельмі зразумелы кожнаму сумленнаму ўсходнеэўрапейцу, перажыўшаму такое ж пад дыктатурай камунізму. З іншага ж боку, - сьвет прадаўжае далей выздараўліваць і пераўтварацца ўжо на Новым эвалюцыйным пляцы-ўзроўні, ладзячы, цяпер без боязі атамнай вайны, сапраўднае прагрэсіўнае спаборніцтва нацый – на лепшую сам-арганізацыю: разам, як гаспадарчую так і маральна-палітычную. Зямля паступова, але няспынна набывае свой нармальны Касьмічны выгляд, калі тэхналёгіі, а праз іх, простыя бяздонныя матэряльныя рэсурсы Унівэрсуму стануць такой жа простай і звычнай служкай ідэальным (найвышэйшым прыгожым, рэнесансным-адраджэнскім) каштоўнасьцям Чалавека.
...На азначаным фоне давайце і ўявім сабе сучаснага беларуса, які ведае дастаткова нейкую замежную мову, мае хатні доступ да Міжнароднага інфасеціва (Інтэрнэту), мае натуральнае інтэлігэнтнае жаданьне «Чалавекам звацца».
Першае на што ён зьверне сваю ўвагу ў глябальным інфа Сеціве – гэта абсалютна недарэчны той інфармацыйны сэктар, ў якім штучна, рэжымна ўтрымліваецца ўласная
Беларушчына. Тады становіцца відавочна, палітычна на Беларусі адбываецца нейкая плаваючая, дрыгвотная абсалютызацыя “славянскасьці”, якую затым, калі чалавеку становіцца ясным сапраўднае значэньне слова Славяне (- эўрапейцы, як палякі і чэхі) – “ідэолёгі”-забойцы, паляўнічыя на людзкія душы з сілавых структур рэжыму кгб, тут жа пачынаюць называць ужо “расейская цывілізацыя”, потым “эўраазыяцкая”.., у якую, нібыта, ўваходзіць і беларуская культура. Але ж, як вядома яшчэ зь Бібліі: “...па справах іх спазнаеце іх!” Не па гэтых пераменных, цёмных няпэўных словах, якіх у Расеі традыцыйна сыплюць гарамі, а па справах ды выніках, па агульнадаступнай карціне жыцьця расейскага чалавека пазнаецца наступнае: РАСЕЯ НЯ МАЕ АНІ НІЯКАГА ПРАВА НАЗЫВАЦЦА ЦЫВІЛІЗАЦЫЯЙ. Непасрэднаму, простаму і нэйтральнаму пагляду грамадзяніна планеты Зямля адкрываецца: на справе, Расея – нецывілізаваная, глыбока рэжымная краіна, якая па прыродзе абсалютна чужая ідэі Беларусі сваёй азыяцкасьцю, непазьбежным сьціраньнем асобы ў чалавеку. Пробліскі ж посьпеху аддзельных расейскіх пэрсонаў ў літаратуры, мастацтве, а таксама ў тэхніцы, - сьведчаць якраз аб тым, што Расея толькі ўрывачна-эклектычна, часткова да нейкага цывілізаванага ўзроўню разьвітая краіна. І, дарэчы, параўнальна, яна мае столькі ж носьбітаў сваёй культуры, жыхароў, сколькі і яе азыяцкі сусед Пакістан. ...Менавіта такое параўнаньне сёньня бачыцца вельмі дарэчным ды эфектыўным пры ўсьведамленьні гэтай падкопнай суседзкай “цывілізацыі”, бо, па ўзроўні дэмакратычнасьці, мабыць, той “басурманскі” ПАКІСТАН ПАЛІТЫЧНА ПЕРАГАНЯЕ РАСЕЮ, гэту “сваеасаблівую, найбольшую” (па беспрасьвету?) культуру . “Па справах іх спазнаеце іх...”: Пакістан мае вядомы міжнародны аўтарытэт з-за сваёй дэмакратычнай пра-пазыцыі; а над Расеяй там лунае імідж вераломнасьці, дзе нейтральныя журналісты і медыя сьвету то пасьмейваюцца, то дакараюць тую “цывілізацыю”, бо здаўна і да сёньня Расея хоць і па-піянэрску і праваслаўна клянецца ў “добрых намерах”, а на справе, наадварот, падтрымлівае любыя самыя крывавыя рэжымы вакол сябе, калі яны размаўляюць з народам не нацыянальнай, а яе, “расейскаю мовай” і карыстаюцца вядомым “расейскім ключом” – гвалтам ды насільлем над Законнасьцю: маўляў, “…рабі хужэй ім, каб табе лепш было …” Агульнавядома, - і эканоміка Расеі стаіць не на цывілізаванасьці, а на нафта-далярах ды “рэлігійна” шырокім гандлі другога-трэцяга гатунку зброяй (з тымі Азыяй, Афрыкай ды Латынскай Амэрыкай).
Бескарысьлівы, але дапытлівы беларус, як і любы дасьведчаны чалавек, праз не па днях, а па-хвілінна багацеючае Сеціва сусьветнай біблятэкі, адкрыўшы іншыя культуры апроч “настойліва-навязьлівай” расейскай, - убачыць і іншыя постаці народаў сьвету, пачуе знутры іхныя Нацыянальныя ідэі, высокія ідэалы і дзівосныя матэр’яльныя плады тых нематэр’яльных, ідэальных матываў і праяў чалавечнасьці. Самае сюрпрызна “страшное і драматычнае” будзе тое, што ён там зусім ня знойдзе, пакуль такога зычнага на Беларусі, “расейскага сьледу”, не ўбачыць часам НІЯКІХ паралеляў са звычнымі са школы прыкметамі “цывілізаванасьці”, чым ёсьць поўная адсутнасьць і свабоднай інтуіцыі, і інтымнага самакантролю, самавыспавяданьня, самапаразуменьня ў сучаснага расейскага чалавека. Напрыклад, у параўнаньні з Заходнім джонам, тыповы Рускі ваня па Радыё – гэта сьмешны, сентыментальны Маленькі чалавек, які мае кітайскі выгавар славянскай (расейскай) мовы. Інфармацыя, тэмы, лірыка і амаль спрэс усё сучаснае культурнае поле Расеі на самай справе пакуль што занята задавальненьнем ці свайго нізкага густу, ці – рэалізацыяй “заказаў” па-азыяцку штучна выдзеленых “каст”: сац-слаёў, класаў, арганізацый, міністэрый, ці асобных расейскіх прымітыўных, але хітрых грош-мяшкоў, феадалаў. Нажаль, амаль ніколі творцу тут не вядзе простае Сумленьне. А правераная тысячагоддзямі, прагрэсіўная і цывілізуючая і, менавіта, Агульначалавечая прага справядлівасьці, - калі “усё вымяраецца чалавекам”, - да гэтага часу ў Расеі адхіляецца, абразьліва называецца чужой, “эўрапейскай” і падмяняецца заганнымі да самазьнішчэньня і самаедзтва вузка расейскімі псыха-устаноўкамі народа на безасабовасьць (абязьлічку); жыцьцём па раздробліваючых гуманнасьць панятках, а не па аб’ядноўваючай законнасьці. На Беларусі, як бачна, сёньня гэта адбываецца яшчэ ў болей канцэнтраванай (праз кгб) форме і адкрыта называецца палітычнай тэхналёгіяй (праваслаўнай-камуністычнай-“славянскай”-расейскай-эўразыяцкай...) “цывілізацыі”., калі звычайнейшы крымінальнік ды самадур ля ўлады з сур’ёзным нарцысным выглядам экстра-палюе, распаўсюджвае свае варварскія паводзіны на цэлую сетку мясцовых цемрашалаў, якія ў сваю чаргу, па тых “маніпулятыўна-харызматычных дасягненьнях”, “па-паняціям”, - унутраным тэрорам беззаконьня калечаць жыцьцё і душу нашага земляка. Як ні цяжка такое ўсьведамляць у дачыненьні да роднай Бацькаўшчыны, але мы ўжо дастаткова сталыя каб меркаваць-змагацца: расейская “цывілізаванасьць”, эўраазыяцкасьць – гэта калі, праз дзярж-апарат і на Беларусі працуе чужы, жудасны маніпулятыўны выканаўца гвалту; калі, як у кашчуннай псіхаўцы, адбываецца ўтраўленьне вонкавага самацэнзара ў Далікатнае аддзельнага чалавека, яго калектыву, цэлага палоннага народа.
...Такім чынам, для вольнага выбіраць беларуса, які ўжо ведае ангельскую мову на столькі, каб чытаць літаратуру і мае досяг да сусьветнай Бібліятэкі (Інтэрнэту) Расейская маральнаснае інфармацыйнае поле (кіно, літаратура, пераклады зь іншых моў на расейскую), становіцца карысным толькі для спазнаваньня Расеі і амаль зусім ня маючым ужытковага, прыкладнога сэнсу. На Расею ў чалавека тады проста “няма часу”, бо пэрсона атрымлівае інфа-крыніцы, якія і колькасна і, самае важнае, якасна – не параўнальныя з расейскай ( ці “беларускай”)…
Перад усім зазначым: важнасьць разуменьня згаданага павялічваецца і на справе становіцца сапраўды Стратэгічнай, калі прызнаваць, што ў асобе сучаснага беларуса пакуль што існуе, - то грубы то сентыментальны, - расейскі маральнасны вірус: самацэнзар-іерогліф сама-маніпуляцыі намі, ...ды і так – зусім не на ўласную, не на беларускую, - а на замежную, расейскую карысьць. “Гэта” заўжды вытанчана прывіваецца нам яшчэ зь “беларускім” дзіцячым садком, затым з такой жа “радной” школай і, надалей атручваючы ўсё, што ёсьць вырашальнае і дарагое, - пачынае няўлоўна жыць “самастойным жыцьцём” недзе ў нашай інтыматнай самаацэнцы, захінаючы сьвяшчэнны Куток жаданьняў беларуса. (Яно, мусіць, лечыцца некаторым “...пастом і малітвай”, як казаў Ісус). Па перажываньні гэта нейкі кшталт, калі імкнучыся (неадрыўна-разам) за ўласным дасканалым творчым поклічам, перад тым, як на глебе яго нешта новае утвараць, асоба – ці аднекуль з Надзённай мроі – чуе не далікатную, дасьціпную самакрытыку, а грубы ‘паралельны камэнтар ад “сябе-вахлака”, (сама)насьмешніка, або ‘голас’ падаўляючага монстра-пахана (фантом намэнклятуры, заўжды топчучай ля нас далікатнае), - пасьля чаго прыгожы імпэт і спэцыфічнае творчае напружаньне адчужваецца, зьнікае, а чалавек непазьбежна расслабляецца, губляючы унікальны наватарскі імпульс. У гэты, публічна непрыкметны, момант наша чалавечнасьць губляе той рэсурс, які і адрозьнівае “шчасьлівага” грамадзяніна і грамадзтва ад “не-шчасьлівага”.
...Калі ж чалавек пачынае ўлівацца ў сусьветныя інфа-плыні усё гэта самае сапраўднае, - да казкі-эпікі, - жудаснае насланьнё (сама)маніпуляцыі натуральна зьнімаецца, бо, наўспроць, Заходняя культура і пабудавана якраз не на закрыцьці, не ў маніпулятыўным выкарыстаньні, ‘вязаньні’ ідэальнага, а, менавіта, на адкрыцьці гэтай адраджэнскай крынічкі ў прыродзе кожнага аддзельнага чалавека. Таму што вядома, адзіна праз Свабоду Ініцыятывы мы толькі і дасягаем той высокай згоды “неба і зямлі” ў сабе; шчасьлівага кампрамісу пажаданага і магчымага ў сваім чалавечым, заўсёды нялёгкім жыцьці. Так, паступова але дашчэнту і сьціраецца увесь, раней, - у замкнёнай расейскай прасторы такі няўлоўны, - чорны “код” сама-паяданьня (самаедзтва), тормаз росквіту прыгожага ў Далікатным чалавека. Так ён, некалі “…цёмны сам, белы вус…” – Беларус, учорашні вязень сумленьня і несьвядомы палонны той суседзкай лягернай “культуры-цывілізацыі” неадольна становіцца вольным, прасьветленым грамадзянінам Зямлі, Су-сьвету; здольным эфектыўна, на найвышэйшым узроўні меркаваць, затым утвараць рэчы ...і, нават весьці да Свабоды той неспрактыкаваны астатні сьвет, дзе гэткага пераможнага інфа-слою (Пераадоленьня спакус, інтрыг) яшчэ няма..!
Сталы чалавек, зямляк-ліцьвін (беларус), які паезьдзіў па сьвеце і ведае кошт быцьця, напрыклад, брытанцам, амэрыканцам, іспанцам, французам ці немцам – беспаваротна стане сьвядомым беларусам ў большай або меншай ступені. Наш зямляк абавязкова знойдзе сябе грамадзянінам Зямлі, які разумее, што ён нейкім чынам і сам адказны за пэўны куточак ў бязьмежным космасе, за Бацькаўшчыну. Як кажуць, каб больш зразумець радзіму, трэба езьдзіць па-за яе межы.
...Іншы простадаступны сьродак сёньня, зусім не выяжджаючы за граніцы краіны, дасягці болей поўнага разуменьня ўласнай нацыянальнай адметнасьці, каштоўнасьці і, нават, выключнасьці, - гэта калі дастакова вывучыць некаторую замежную мову. Калі тое ёсьць шырокавядомая ў сьвеце ангельская, то празь яе сапраўды-міжнародны ўжытак можна, нават, знутры “як сваё”, глыбока-асабіста адчуць і, затым, па сутнасьці параўнаць з родным не толькі англамоўнае, але і, практычна ўсе іншыя нацыянальныя інфа-полі Зямлі. Гэтаму спрыяе і той факт, што большасьць краін Эўропы (таксама і Расея) маюць англамоўнае Радыё. Асабліва ж шчасным, пладатворным вынікам для людцаў ведаючых мовы можа служыць усё больш простадаступная Міжнародная інфасетка Інтэрнэт, якая палкім, неафіцыёзным асабістым ўдзелам міліёнаў добрых сэрцаў планеты з кожным днём багацее на карысьць тых, хто настойліва цягнецца да ўсялякай чысьціні і прыгажосьці-здароўя. Такім чынам, незалежны досяг Сеціва грамадзянамі Беларусі можна лічыць стратэгічнай задачай нацыянальнай дзяржавы, калі яна сапраўды дэмакратычная. Разам трэба мець на ўвазе, што сапраўдная дэмакратычная дзяржава абавязкова павінна мець у сабе вельмі пэўны, канстытуцыйна замацаваны Маральнасны патэнцыял, каб правільна, на карысьць Дабра накіроўваць бясконцай творчай сілы цякучыя цяпер (і ў Сеціве) інфармацыйныя патокі Зямлі, якія, натуральна, могуць як шкодзіць так і умацоўваць грамадзтва.
Якія ж такія інфармацыйныя стыхіі, ідэі ды матэр'яльныя ўхілы-тэндэнцыі сёньня існуюць на планэце, каб родная Беларушчына ўбірала, расьціла і, назад, укладала сваё лепшае ў скарбонку гаспадарства Зямлі..? Факт у тым, што глябальны рэй Дабрачыну на планэце 21 стагоддзя зрабіў якасны скачок, бо, як вядома, зьнікла апазыцыя капіталізму і больш не крываточыць даўні раскол у Заходняй цывілізацыі: цяпер Масква-Варшава, як і Вашыгтон, упершыню разам дэкляруюць сваю адданасьць прынцыпам справядлівасьці і законнасьці, дэмакратыі. Прынцыпы дэмакратыі, таксама, арганічна пачынаюць прарастаць і ў Азыі, Афрыцы ды Латынскай Амэрыцы. Таму, цяперашні, пасьлякамуністычны пераходны пэрыёд на планэце характарызуецца, хаця з аднаго боку яшчэ і тэрарызмам, і сусьветным, болей чым «раскольнікаўскім» адчаем Азыі, які на справе вельмі зразумелы кожнаму сумленнаму ўсходнеэўрапейцу, перажыўшаму такое ж пад дыктатурай камунізму. З іншага ж боку, - сьвет прадаўжае далей выздараўліваць і пераўтварацца ўжо на Новым эвалюцыйным пляцы-ўзроўні, ладзячы, цяпер без боязі атамнай вайны, сапраўднае прагрэсіўнае спаборніцтва нацый – на лепшую сам-арганізацыю: разам, як гаспадарчую так і маральна-палітычную. Зямля паступова, але няспынна набывае свой нармальны Касьмічны выгляд, калі тэхналёгіі, а праз іх, простыя бяздонныя матэряльныя рэсурсы Унівэрсуму стануць такой жа простай і звычнай служкай ідэальным (найвышэйшым прыгожым, рэнесансным-адраджэнскім) каштоўнасьцям Чалавека.
...На азначаным фоне давайце і ўявім сабе сучаснага беларуса, які ведае дастаткова нейкую замежную мову, мае хатні доступ да Міжнароднага інфасеціва (Інтэрнэту), мае натуральнае інтэлігэнтнае жаданьне «Чалавекам звацца».
Першае на што ён зьверне сваю ўвагу ў глябальным інфа Сеціве – гэта абсалютна недарэчны той інфармацыйны сэктар, ў якім штучна, рэжымна ўтрымліваецца ўласная
Беларушчына. Тады становіцца відавочна, палітычна на Беларусі адбываецца нейкая плаваючая, дрыгвотная абсалютызацыя “славянскасьці”, якую затым, калі чалавеку становіцца ясным сапраўднае значэньне слова Славяне (- эўрапейцы, як палякі і чэхі) – “ідэолёгі”-забойцы, паляўнічыя на людзкія душы з сілавых структур рэжыму кгб, тут жа пачынаюць называць ужо “расейская цывілізацыя”, потым “эўраазыяцкая”.., у якую, нібыта, ўваходзіць і беларуская культура. Але ж, як вядома яшчэ зь Бібліі: “...па справах іх спазнаеце іх!” Не па гэтых пераменных, цёмных няпэўных словах, якіх у Расеі традыцыйна сыплюць гарамі, а па справах ды выніках, па агульнадаступнай карціне жыцьця расейскага чалавека пазнаецца наступнае: РАСЕЯ НЯ МАЕ АНІ НІЯКАГА ПРАВА НАЗЫВАЦЦА ЦЫВІЛІЗАЦЫЯЙ. Непасрэднаму, простаму і нэйтральнаму пагляду грамадзяніна планеты Зямля адкрываецца: на справе, Расея – нецывілізаваная, глыбока рэжымная краіна, якая па прыродзе абсалютна чужая ідэі Беларусі сваёй азыяцкасьцю, непазьбежным сьціраньнем асобы ў чалавеку. Пробліскі ж посьпеху аддзельных расейскіх пэрсонаў ў літаратуры, мастацтве, а таксама ў тэхніцы, - сьведчаць якраз аб тым, што Расея толькі ўрывачна-эклектычна, часткова да нейкага цывілізаванага ўзроўню разьвітая краіна. І, дарэчы, параўнальна, яна мае столькі ж носьбітаў сваёй культуры, жыхароў, сколькі і яе азыяцкі сусед Пакістан. ...Менавіта такое параўнаньне сёньня бачыцца вельмі дарэчным ды эфектыўным пры ўсьведамленьні гэтай падкопнай суседзкай “цывілізацыі”, бо, па ўзроўні дэмакратычнасьці, мабыць, той “басурманскі” ПАКІСТАН ПАЛІТЫЧНА ПЕРАГАНЯЕ РАСЕЮ, гэту “сваеасаблівую, найбольшую” (па беспрасьвету?) культуру . “Па справах іх спазнаеце іх...”: Пакістан мае вядомы міжнародны аўтарытэт з-за сваёй дэмакратычнай пра-пазыцыі; а над Расеяй там лунае імідж вераломнасьці, дзе нейтральныя журналісты і медыя сьвету то пасьмейваюцца, то дакараюць тую “цывілізацыю”, бо здаўна і да сёньня Расея хоць і па-піянэрску і праваслаўна клянецца ў “добрых намерах”, а на справе, наадварот, падтрымлівае любыя самыя крывавыя рэжымы вакол сябе, калі яны размаўляюць з народам не нацыянальнай, а яе, “расейскаю мовай” і карыстаюцца вядомым “расейскім ключом” – гвалтам ды насільлем над Законнасьцю: маўляў, “…рабі хужэй ім, каб табе лепш было …” Агульнавядома, - і эканоміка Расеі стаіць не на цывілізаванасьці, а на нафта-далярах ды “рэлігійна” шырокім гандлі другога-трэцяга гатунку зброяй (з тымі Азыяй, Афрыкай ды Латынскай Амэрыкай).
Бескарысьлівы, але дапытлівы беларус, як і любы дасьведчаны чалавек, праз не па днях, а па-хвілінна багацеючае Сеціва сусьветнай біблятэкі, адкрыўшы іншыя культуры апроч “настойліва-навязьлівай” расейскай, - убачыць і іншыя постаці народаў сьвету, пачуе знутры іхныя Нацыянальныя ідэі, высокія ідэалы і дзівосныя матэр’яльныя плады тых нематэр’яльных, ідэальных матываў і праяў чалавечнасьці. Самае сюрпрызна “страшное і драматычнае” будзе тое, што ён там зусім ня знойдзе, пакуль такога зычнага на Беларусі, “расейскага сьледу”, не ўбачыць часам НІЯКІХ паралеляў са звычнымі са школы прыкметамі “цывілізаванасьці”, чым ёсьць поўная адсутнасьць і свабоднай інтуіцыі, і інтымнага самакантролю, самавыспавяданьня, самапаразуменьня ў сучаснага расейскага чалавека. Напрыклад, у параўнаньні з Заходнім джонам, тыповы Рускі ваня па Радыё – гэта сьмешны, сентыментальны Маленькі чалавек, які мае кітайскі выгавар славянскай (расейскай) мовы. Інфармацыя, тэмы, лірыка і амаль спрэс усё сучаснае культурнае поле Расеі на самай справе пакуль што занята задавальненьнем ці свайго нізкага густу, ці – рэалізацыяй “заказаў” па-азыяцку штучна выдзеленых “каст”: сац-слаёў, класаў, арганізацый, міністэрый, ці асобных расейскіх прымітыўных, але хітрых грош-мяшкоў, феадалаў. Нажаль, амаль ніколі творцу тут не вядзе простае Сумленьне. А правераная тысячагоддзямі, прагрэсіўная і цывілізуючая і, менавіта, Агульначалавечая прага справядлівасьці, - калі “усё вымяраецца чалавекам”, - да гэтага часу ў Расеі адхіляецца, абразьліва называецца чужой, “эўрапейскай” і падмяняецца заганнымі да самазьнішчэньня і самаедзтва вузка расейскімі псыха-устаноўкамі народа на безасабовасьць (абязьлічку); жыцьцём па раздробліваючых гуманнасьць панятках, а не па аб’ядноўваючай законнасьці. На Беларусі, як бачна, сёньня гэта адбываецца яшчэ ў болей канцэнтраванай (праз кгб) форме і адкрыта называецца палітычнай тэхналёгіяй (праваслаўнай-камуністычнай-“славянскай”-расейскай-эўразыяцкай...) “цывілізацыі”., калі звычайнейшы крымінальнік ды самадур ля ўлады з сур’ёзным нарцысным выглядам экстра-палюе, распаўсюджвае свае варварскія паводзіны на цэлую сетку мясцовых цемрашалаў, якія ў сваю чаргу, па тых “маніпулятыўна-харызматычных дасягненьнях”, “па-паняціям”, - унутраным тэрорам беззаконьня калечаць жыцьцё і душу нашага земляка. Як ні цяжка такое ўсьведамляць у дачыненьні да роднай Бацькаўшчыны, але мы ўжо дастаткова сталыя каб меркаваць-змагацца: расейская “цывілізаванасьць”, эўраазыяцкасьць – гэта калі, праз дзярж-апарат і на Беларусі працуе чужы, жудасны маніпулятыўны выканаўца гвалту; калі, як у кашчуннай псіхаўцы, адбываецца ўтраўленьне вонкавага самацэнзара ў Далікатнае аддзельнага чалавека, яго калектыву, цэлага палоннага народа.
...Такім чынам, для вольнага выбіраць беларуса, які ўжо ведае ангельскую мову на столькі, каб чытаць літаратуру і мае досяг да сусьветнай Бібліятэкі (Інтэрнэту) Расейская маральнаснае інфармацыйнае поле (кіно, літаратура, пераклады зь іншых моў на расейскую), становіцца карысным толькі для спазнаваньня Расеі і амаль зусім ня маючым ужытковага, прыкладнога сэнсу. На Расею ў чалавека тады проста “няма часу”, бо пэрсона атрымлівае інфа-крыніцы, якія і колькасна і, самае важнае, якасна – не параўнальныя з расейскай ( ці “беларускай”)…
Перад усім зазначым: важнасьць разуменьня згаданага павялічваецца і на справе становіцца сапраўды Стратэгічнай, калі прызнаваць, што ў асобе сучаснага беларуса пакуль што існуе, - то грубы то сентыментальны, - расейскі маральнасны вірус: самацэнзар-іерогліф сама-маніпуляцыі намі, ...ды і так – зусім не на ўласную, не на беларускую, - а на замежную, расейскую карысьць. “Гэта” заўжды вытанчана прывіваецца нам яшчэ зь “беларускім” дзіцячым садком, затым з такой жа “радной” школай і, надалей атручваючы ўсё, што ёсьць вырашальнае і дарагое, - пачынае няўлоўна жыць “самастойным жыцьцём” недзе ў нашай інтыматнай самаацэнцы, захінаючы сьвяшчэнны Куток жаданьняў беларуса. (Яно, мусіць, лечыцца некаторым “...пастом і малітвай”, як казаў Ісус). Па перажываньні гэта нейкі кшталт, калі імкнучыся (неадрыўна-разам) за ўласным дасканалым творчым поклічам, перад тым, як на глебе яго нешта новае утвараць, асоба – ці аднекуль з Надзённай мроі – чуе не далікатную, дасьціпную самакрытыку, а грубы ‘паралельны камэнтар ад “сябе-вахлака”, (сама)насьмешніка, або ‘голас’ падаўляючага монстра-пахана (фантом намэнклятуры, заўжды топчучай ля нас далікатнае), - пасьля чаго прыгожы імпэт і спэцыфічнае творчае напружаньне адчужваецца, зьнікае, а чалавек непазьбежна расслабляецца, губляючы унікальны наватарскі імпульс. У гэты, публічна непрыкметны, момант наша чалавечнасьць губляе той рэсурс, які і адрозьнівае “шчасьлівага” грамадзяніна і грамадзтва ад “не-шчасьлівага”.
...Калі ж чалавек пачынае ўлівацца ў сусьветныя інфа-плыні усё гэта самае сапраўднае, - да казкі-эпікі, - жудаснае насланьнё (сама)маніпуляцыі натуральна зьнімаецца, бо, наўспроць, Заходняя культура і пабудавана якраз не на закрыцьці, не ў маніпулятыўным выкарыстаньні, ‘вязаньні’ ідэальнага, а, менавіта, на адкрыцьці гэтай адраджэнскай крынічкі ў прыродзе кожнага аддзельнага чалавека. Таму што вядома, адзіна праз Свабоду Ініцыятывы мы толькі і дасягаем той высокай згоды “неба і зямлі” ў сабе; шчасьлівага кампрамісу пажаданага і магчымага ў сваім чалавечым, заўсёды нялёгкім жыцьці. Так, паступова але дашчэнту і сьціраецца увесь, раней, - у замкнёнай расейскай прасторы такі няўлоўны, - чорны “код” сама-паяданьня (самаедзтва), тормаз росквіту прыгожага ў Далікатным чалавека. Так ён, некалі “…цёмны сам, белы вус…” – Беларус, учорашні вязень сумленьня і несьвядомы палонны той суседзкай лягернай “культуры-цывілізацыі” неадольна становіцца вольным, прасьветленым грамадзянінам Зямлі, Су-сьвету; здольным эфектыўна, на найвышэйшым узроўні меркаваць, затым утвараць рэчы ...і, нават весьці да Свабоды той неспрактыкаваны астатні сьвет, дзе гэткага пераможнага інфа-слою (Пераадоленьня спакус, інтрыг) яшчэ няма..!