Алесь Шпакоўскі
ЦІНА ДЫ БЫКТАР
(“Мядзьвежыя абдымкі”)
“Ціна, я іх ненавіжу. …Ані не хацят што б я ехал встрэчаць цібя. …Ані проців всево, што міня цянет к цібе. …Разгільдзяі.…Эта, відзіця лі, “будзіт пазоріць маю жэну і сем’ю. …Народ будзіт блуждаць сь нінужнымі вапросамі: “Што, Прасідзент імеіт любовніцу..?” – ані гаварат. … Лапачка, я люблю цібя. …Ты жа знаіш.
І ешчо… А знаеш, - я пажалуй фсё устрою тайна. Тут, в Мінскі, астанецца мой двайнік-пешка. Ахрана будзіт гаварыць што Прасідзент, відзіці лі, ізьвініце, ня пранімает. …А толька па ціліфоне.
А я па ціліфонi магу і прама с тваёй пасьцелі рука-вадзіць эцімі дзігініратамі, этай “страной”. (Я знаю, ты бы дабавіла: “І мірам…” Спасіба, мілая…)
Да сьвіданія, твой Саша.”
Такім чынам, нагаварыўшы на аўтаадказчык, ён паклаў трубку тэлефона, выйшаў з кабінэта; як заўджы апошнімі часамі, не па-чалавечы строга ды драматочна зЫрнуў на свайго персанальнага асістэнта-“двайніка”, які быў яму некалі лепшым сябрам дзяцінства. Цяпер жа, у ягоным канфарміскім, або - па-чалавечы пастаянна спужаным акружэньні, - гэты, амаль крымінальна-цяжкі погляд на чалавека, азначаў, што у Галавы, у чарговы раз, на некага з усяго акаляючага яго, амаль “барановага” статку баязьліўцаў, - паступова ўзбураўся зьвер. Ён жа, як сам сябе вызначаў, - “Бацька”, - проста “награваўся” з-за таго, што нехта, (цяпер, гэты недарэка, няхай сабе і былы школьны сябра), за пару гадоў работы зь ім, “занадта шмат ведае”; маўляў, “па традзіцыі заведзенія, …з такім пацуком пара-трэба нешта рабіць…”
- Самалёт на Расію, чырэс сУўрак мінут…- загадаў “Прасядзент”, знянацку зьмешваючы іхны дамашні моўны дыялект з насьмешкай, якой сам ад сябе не чакаў.
- Куды, у які край..? – памяркоўна спытаў асістэнт.
- Ты знаяш. …К Ціні… -
- Ёсьць – адрапартаваў, як звычайна, гэты праставаты, гадоў сарака пяці, чалавек з той лёгкаю вясковай усьмешкай усяведа-земляка, што асабліва дражніла “Прасядзента”.
Праз некалькі гадзін ён быў ужо ў абдымках гэтай “кошачкі-лапачкі”, да якой так імкнулася ягоная, як ён сам ганарыўся, “незацугляная” душа. …Як яму “падпявалі”, яна была, таксама як і ён, “харызматычна” абаяльная, але - наіўная, цёплая “Народная артыстка” Расеі, настаяная, як і яе хата, здавалася, усімі травамі расейскіх чаёў. “Куда ж я цібя праміняю, дзевачка мая, на ту дзерэвеншчыну, “жэну”, - думаў Быктар сам сабе, удыхаючы яе ўсемагчымыя водары і гледзячы на каляровыя, па-расейску, экзатычныя строі намашчонай, граючай перад ім жанчыны…
- Я ведала – ты зьявішся; ты прыляціш на крылах, мой унікальны мужчына..! Дай я цябе разгляджу… Ці не падкажуць мне твае пахі, што недзе з табой была іншая жанчына… - яна “ўпадала” ў яго ўсімі грудзямі, потым адводзіла галаву. Яе вочы іскрыліся. Ён, чамусьці, на нейкі момант губляўся, успамінаў яе на экранах.
- Ну как ты, радная..?
- Я ведала, што ты прыедзеш… я толькі турбавалася, каб справа твая не стаяла, каб твае “быкі” не падвялі. …Скончыліся здымкі і мне сказалі, што я, як заўжды – лепей за ўсіх. Ты ж ведаеш, я успамінала пра цябе, - што б ты сказаў.
- Я б пацалавал бы цібя в ручку, Ціначка, і малчаліва ўнёс бы цібя проч ад этава стада.
- Ты мой сябра, Саша, …ты мой друг… Я кахаю цябе…
…У такім “чыстым полі” прадаўжалася вуркатаньне гэтых, на першы погляд, здавалася б, закаханых не вельмі маладых людзей. Толькі размова гэтае ж жанчыны зь невядомым супрацоўнікам расейскай службы дабаўляла незвычайныя адценьні да тых стасункаў:
- Разьвівай у ім “рускага”. Ільсьці ды лашчы гэтага беларускага біцюга. Няхай яму ў тваіх, Ціна, спрактыкаваных руках здасца лепш, чым нават у тым паханскім крэсьле “Прасядзента”, - гаварыў ёй настойлівы голас у трубцы тэлефона, - мы павінны адпрацоўваць грошы, якія нам плоцяць за вынік, за перамогу…
- Добра-добранька, паважаны Цуцык, не турбуйцеся, ён у маіх руках. …Маё жаночае сэрца чуе. Я нават не прымяняю ўсё, “што магу” – ён, як счараваны мной, аддаецца мне сам. Я, проста, падтрымліваю ў ім голад па маёй жаночай увазе…
- Помні дарагая, тайна-друг Ціна, у тваіх ласкавых руках актрысы не толькі гэты сакрэтны тэлефон, па якім ты мне мурлыкаеш так пяшчотна, - на тваёй адказнасьці, можна сказаць, лёс усяго нашага Севера-Западнага краю, які мы пакуль называем Беларусія..! Гэта ж не жарт пастаўленая нам ізноў гісторыяй Задача, - “мірным” шляхам, не прыбягаючы да “непапулярных” ваенных захадаў - адваяваць, ды вярнуць назад усю нашу былую русскую славу, патэнцыял, наш, - тэрытарыяльна непараўнальны ні з кім, - іскАнна расейскі прастор, нашу Еўра-Азію людзей…
Помні, кошачка, закон: душэўна, Любым Дыктатарам Кіруе Баба..! Нашы новыя псіх-тэхналёгіі простыя: супраць іхнай еўрапеізацыі – чынгізханізацыя, што азначае: мы цябе кормім, - ты наша парася-папрася: калі нам трэба тады цябе і заколем. …А пакуль – разлекайся, сексуйся, пой песьні, пры “дзермакрацічаскай” Расеі, сынок.
- Харашо, мой любімы Цуцык, я зраблю ўсё што б толькі ты ні сказаў..! – адказвала народная артыстка.
ТАЙНА І ЗВЫШСАКРЭТНАЕ ЗБОРЫШЧА.
- Дарагія калегі, таварышы па барацьбе! Мяне каньсьператыўна клічуць гаспадзін Тузік. Дазвольце адкрыць гэта наша чарговае звышсакрэтнае паседжаньне Расейскай Славы. Хачу адразу заўважыць, што мы працуем амаль у поўнае бясьпецы пад крылом роднага КГБ (“ФСБ”, як нехта нас абзывае). Праўда на шляху да сёньняшняе сустрэчы нам прыйшлося нейтралізаваць да сьмерці дзьвух журналістаў, якія былі нешта пранюхалі і хацелі арганізаваць подслух нашай сакрэтнай камісыі. Туды ім і дарога, адшчапенцам… Як казаў здаецца Цютчаў: “Дзела крута, кагда пад нім струіцца кров…” Як вы усе добра ведаеце, наша арганізацыя, - дух работы якой ўсё больш становіцца ўнутранай, неафіцыйнай агульнарасейскай палітычнай кампаніяй, - нарадзілася як новая Апошняя надзея вярнуць пад кантроль іскАнна рускія тэрыторыі – ад Прыбалтыкі, Севера-Западнага края (Беларусіі), да Грузіі… Выкарыстоваючы самыя розныя метады, ад перакупу мазгоў, подкупу урадоўцаў, да простага маральнага ды фізычнага зьнішчэньня іхняга нацыянальнага “генію”.
Любымі сьродкамі нам трэба ізноў паставіць на калені нават гэтыя Польшчы ды ўсю кампанію розных там чэхаў… І вось якім метадам: Еўропа, па нашым замысьле, для іх становіцца толькі Лавушкай, калі мы фактычна, на практыцы аб’ядноўваем нашыя намаганьні Расеі - з Францыяй ды Германіяй. І вы можаце ацаніць гэта ўжо па выніках вайны ў Іраку: Польшча ды С-ка (Суполка іншых) – зьне гульні. У Эўра-Зьвязе на Польшчу ужо ціснуць нашыя расейскія стратэгічныя сябры - немцы ды французы…
Нашы пляны вялікія, як сама матачка-Расея. Такімі ж хітрымі павінны быць і мы самі. Бо, сёньня, з адкрытай маральнай інтэрвенцыяй на нашых ісканных тэрыторыях і вайной заходняга рацыяналізму супраць нашага раднога еўраазіяцкага ідэалізму, (разам: праваславія, ісламу, будызму, плюс …крыміналу, - здаўна спаяных Масквой у Адно) – мы павінны ўзяць новы старт, прыняць новы вобраз рускага: зьнешне – сябры, людзі, а ўнутрана – заваёўнікі,ваўкі. …І не бойцеся гэткіх маіх словаў і дзеяньняў. Інакш не пабедзім!
…Цяпер, я спадзяюся, ні ў кога з нас няма сумневу, пра сур’ёзнасьць нашай Кампаніі; …што пачаткам усіх нашых намаганьняў павінна быць Масква, а канцом – Еўропа, Амерыка, Кітай і Афрыка, …і “ўсё, што бог і чорт нам прэдлагает”… Для пачатку, мы павінны скупіць і ахапіць усе магчымыя і немагчымыя тэрыторыі, людзей, мазгі, культуры, якія паказваюць хоць маленькія сігналы рускаязычнасьці., славянства. Як рабіў наш вялікі рускі палкаводзец Чынгіз-хан (не ўсьміхайцеся, ён і сёньня шмат чаму вучыць нас..,) - мы павінны такі манкуртаў каўпак на галаву ім надзець, каб яны назаўжды забыліся, што былі “беларусамі”, “украінцамі”, і, нават, “літоўцамі”, “эстонцамі”..!
Мы павінны наладзіць такі рэжым, каб яны “самі” прасіліся пад руку Масквы і плакалі. Захаду на іх напляваць. Захаду яны не трэба. Захаду дастаткова сваіх калоній.
Спасіба.
- Цяпер я папрасіў бы выступіць нашага калегу са сьпецаддзела ГРУ-ФСБ, гаспадзіна клічка Сучкін.
- Дарагія таварышы,
З развалам СССР, пачалася новая эра Расейскай Славы. Мы вызвалілся ад чужых уплываў еўрапейскіх і сярэднеазіяцках нацменаў у нашым маскоўскім дзярж-апараце. І нам яны больш не трэба. …Але нам трэба іхныя тэрыторыі., рабочыя рукі, мазгі… Таму, пры негалоснай падтрымцы расейскага Ваеннага Бюджэту, грошай, мы распачалі нябачную вайну, непрыкметную для нармальнага жыхара любой краіны. Гэта распаўсюджваецца на ўсе тры сектары жыцьця: эканоміка, палітыка, культура-рэлігія. Возьмем, да прыкладу, Беларусь, якая ў старыя савецкія часы была выпрабавальным “полем” новых тэхналёгій.
Гэта і сёньня наш Севера-Западный край.
…Мы доўга думалі каго б нам паставіць там прасядзентам такога, хто б пры ўсіх, нібыта, нацыянальных інтарэсах-дэклярацыях, даказваў бы інтарэсы будучай Расейскай Славы; у “нацыянальным” жыцьці ставіў бы Маскву на першае месца.
…Можна сказаць, нам пашанцавала і наш выбар паў на гэтага грубага мужлана з Магілёўскай вобласці, якога цяпер вы ўсе добра ведаеце. Таму, па такіх “простых” прычынах Беларусь да сёньня застаецца выпрабавальным палігонам Расеі, узорам - як працаваць з рэгіёнамі, фармальна, пакуль адколатымі ад Масквы.
Можна сьмела сказаць, што здольнасьць так фіньціць на любым узроўні жыцьця нам, рускім, засталася як дарагая спадчына вялікага клясыка ваенна-псыхолёгічнага мастацтва – Чынгіз-хана. (Цяпер мы называем гэта псіх-тэхналёгіі ФСБ, прамыўка мазгоў на маскоўскі манер і г.д., але Сутнасьць нашага васточнага жыцьця не мяняецца.)
Дык вось, …мы ўзялі гэтага “харызматыка” па лакальных мерках. Потым, як і у часы Вялікай Арды, манкурцізуючы інародца, - сьпецыяльнымі сучаснымі псых-сьродкамі, далі яму другую асобу. Цяпер мы разьвіваем у ім “рускага”, на глебе адкрытай у ім маніі да ўлады, адкрываем яму персьпектыву “прасядзента” будучай Расеі, на нейкі час, перыяд яго “росту”, - мы далі яму рахункі з грашыма у Швэйцарыі ды Манака… Зь ім працуюць нашы “феі прыгажасьці”, акцёры, “спарцмены”…
Адна з тых, хто апякуецца гэтым чалавека-“канём”, а папросту, кентаўрам, - народная актрыса Ціна Хароніна. Уявіце, як гэта проста робіцца: голы “кароль” шчыра закаханы ў падстаўную пешку …і ўсё ягонае, некалі чужое рускаму, “каралеўства” пачынае прарастаць у наш, у патрэбны Расеі бок…
Яна, артыстка, таксама, - “шчыра і бязьмерна” закаханая. Толькі меру яе каханьня мы рэгулюем самі, сьпецыяльным надзорным камітэтам, дазіруем у інтарэсах Расейскай Славы. Яна інтымнічае, ільсьціць яму, называе яго, нямытага нехрысьця, Праваслаўным “апосталам”. Памятайма, як кажуць, “…начная зязюля-кукушка – перакукуе”!
Таму ён, гэты “харызматычны калгасны ідэоляг”, гэты “старшыня бабы”, хоча-не-хоча, па-волі ці між-волі, - праецыруе сабой нашу расейскую прысутнасьць у Беларусіі і ў Сьвеце, як міленькі працуе на нас, уяўляючы сябе славянскім “тытанам” душы, і, самае галоўнае, - яму гэтае ўдаецца! Ён іх проста па-ханску падаўляе да страху ў каленях, прымушае ісьці за Масквой, за “сабой”; маўляў: “…Разрешаецца - толька за мной..!” “умом Расею не ізмеріць, …в Расею можна толькі веріць”; унушае ім, нерускім сентыментальным авечкам, што ён на самай справе - “такі неізьмеріма духовный” і ёсьць …і, як і раней іншыя нашы людзі на местах, кіруе сваім збродам-народам у нашым духу, у маскоўскіх інтарэсах, паступова знутры, ментальна, тым сваім маньяцкім “нюхам-духам” - выцясьняючы зь Беларусіі ўсё “не-кітайскае”…
Такім чынам, Севера-Западный край застаецца поўнасьцю ў нашых руках, у Пераходным (да Расейскай Славы) эканоміка-палітыка-культурным Рэжыме, створаным нашай тайнай арганізацыяй. (Каротка можна патлумачыць гэта і тым, як спрацоўвае наш даўні, але ў новых умовах, Дэвіз: Заваёўвай Знутры!!!)
Трэба прызнаць, што цяпер адсюль, з захаду, зь Беларусіі мы вымушаны весьці наступ на нашу Маскву, разьдзіраемую “бананавым”, на памешчыцкій лацінаамерыканскій-арабскій манер, капіталізмам; мафія-Дружковымі, прадацелямі Распуцінымі, нео-феадаламі еўрэямі.
Тут жа, на Беларусіі, пад кіраўніцтвам мянушкі “Барада”, працуе наш слаўны нябачны легіён культурна-рэлігійнай русіфікацыі. Нам удалося нават нацыянальную мову трымаць на каленях перад Масквой. Зараз ідзе сьмяротнае змаганьне каб таксама поўнасьцю на прывязі трымаць душу іхняга чалавека.
…Такім чынам, вам сёньняшняя Беларусія - ідэальны ўзор нашай дзейнасьці і для ўсіх астатніх Украін-ускраін.
Эканамічна, падняўшы цэны і курс рубля да узроўню сусьветных – мы, ў Маскве, ужо сталі цэнтрам фактычнай эксплуатацыі ўсіх былых савецкіх народаў! Толькі цяпер мы не раімся зь імі, як гэта было ў СССР. Цяпер мы дыктуем! Мы “заказваем музыку і ужо – прыму-ша-ем.., - пад яе танчыць усіх гэтых нацменаў, зь іх уродлівымі украінскімі-беларускімі дыялектамі рускай мовы…
****
“Мама, я чувствую цібя. Гдзе ты? Атзавісь. …Ну што мне дзелаць с этай жызьнью. Вот відзіш, я как-та папал в прасядзенты. Ціпер ані міня клюют са всех старон. Адні выкручывают на ізнанкі, заставляют сібя любіць і казыряць ім. Падхалімнічаць… І прытом прылюдна, на целеінтэрв’ю аб маей дзеяцельнасьці, намікают, мол: “…Ты, “бацька”, плоха кончыш”. …А фсе эці Ціны… …Нет слоў…
…Другія - праклінают как ізврашчэнца, как урода… Землякі, называецца… Я ж, мама, - дзелаю для ніх фсё што магу: кармлю-паю, адзіваю-абуваю, крычу і улыбаюсь учціва…
Ну скажы, мама, …ну как эта фсё будзіт..? Как я кончу? Ты жэ знаіш, как я цібя люблю, мам…” Міжвольная вільгаць напаўняе ягоныя вочы. “…Скарэй бы эта фсё кончылась… Мама-а…” – амаль шэпча ён у начным змроку, лежучы адзеты на кучы саломы, - “лакеямі”-ахоўнікамі акуратна разасланай каля ягонай уласнай, па-княжску пышнай краваці, на якой сьпіць толькі чорны кот, падораны Цінай…
Рэшта.
ЦІНА ДЫ БЫКТАР
(“Мядзьвежыя абдымкі”)
“Ціна, я іх ненавіжу. …Ані не хацят што б я ехал встрэчаць цібя. …Ані проців всево, што міня цянет к цібе. …Разгільдзяі.…Эта, відзіця лі, “будзіт пазоріць маю жэну і сем’ю. …Народ будзіт блуждаць сь нінужнымі вапросамі: “Што, Прасідзент імеіт любовніцу..?” – ані гаварат. … Лапачка, я люблю цібя. …Ты жа знаіш.
І ешчо… А знаеш, - я пажалуй фсё устрою тайна. Тут, в Мінскі, астанецца мой двайнік-пешка. Ахрана будзіт гаварыць што Прасідзент, відзіці лі, ізьвініце, ня пранімает. …А толька па ціліфоне.
А я па ціліфонi магу і прама с тваёй пасьцелі рука-вадзіць эцімі дзігініратамі, этай “страной”. (Я знаю, ты бы дабавіла: “І мірам…” Спасіба, мілая…)
Да сьвіданія, твой Саша.”
Такім чынам, нагаварыўшы на аўтаадказчык, ён паклаў трубку тэлефона, выйшаў з кабінэта; як заўджы апошнімі часамі, не па-чалавечы строга ды драматочна зЫрнуў на свайго персанальнага асістэнта-“двайніка”, які быў яму некалі лепшым сябрам дзяцінства. Цяпер жа, у ягоным канфарміскім, або - па-чалавечы пастаянна спужаным акружэньні, - гэты, амаль крымінальна-цяжкі погляд на чалавека, азначаў, што у Галавы, у чарговы раз, на некага з усяго акаляючага яго, амаль “барановага” статку баязьліўцаў, - паступова ўзбураўся зьвер. Ён жа, як сам сябе вызначаў, - “Бацька”, - проста “награваўся” з-за таго, што нехта, (цяпер, гэты недарэка, няхай сабе і былы школьны сябра), за пару гадоў работы зь ім, “занадта шмат ведае”; маўляў, “па традзіцыі заведзенія, …з такім пацуком пара-трэба нешта рабіць…”
- Самалёт на Расію, чырэс сУўрак мінут…- загадаў “Прасядзент”, знянацку зьмешваючы іхны дамашні моўны дыялект з насьмешкай, якой сам ад сябе не чакаў.
- Куды, у які край..? – памяркоўна спытаў асістэнт.
- Ты знаяш. …К Ціні… -
- Ёсьць – адрапартаваў, як звычайна, гэты праставаты, гадоў сарака пяці, чалавек з той лёгкаю вясковай усьмешкай усяведа-земляка, што асабліва дражніла “Прасядзента”.
Праз некалькі гадзін ён быў ужо ў абдымках гэтай “кошачкі-лапачкі”, да якой так імкнулася ягоная, як ён сам ганарыўся, “незацугляная” душа. …Як яму “падпявалі”, яна была, таксама як і ён, “харызматычна” абаяльная, але - наіўная, цёплая “Народная артыстка” Расеі, настаяная, як і яе хата, здавалася, усімі травамі расейскіх чаёў. “Куда ж я цібя праміняю, дзевачка мая, на ту дзерэвеншчыну, “жэну”, - думаў Быктар сам сабе, удыхаючы яе ўсемагчымыя водары і гледзячы на каляровыя, па-расейску, экзатычныя строі намашчонай, граючай перад ім жанчыны…
- Я ведала – ты зьявішся; ты прыляціш на крылах, мой унікальны мужчына..! Дай я цябе разгляджу… Ці не падкажуць мне твае пахі, што недзе з табой была іншая жанчына… - яна “ўпадала” ў яго ўсімі грудзямі, потым адводзіла галаву. Яе вочы іскрыліся. Ён, чамусьці, на нейкі момант губляўся, успамінаў яе на экранах.
- Ну как ты, радная..?
- Я ведала, што ты прыедзеш… я толькі турбавалася, каб справа твая не стаяла, каб твае “быкі” не падвялі. …Скончыліся здымкі і мне сказалі, што я, як заўжды – лепей за ўсіх. Ты ж ведаеш, я успамінала пра цябе, - што б ты сказаў.
- Я б пацалавал бы цібя в ручку, Ціначка, і малчаліва ўнёс бы цібя проч ад этава стада.
- Ты мой сябра, Саша, …ты мой друг… Я кахаю цябе…
…У такім “чыстым полі” прадаўжалася вуркатаньне гэтых, на першы погляд, здавалася б, закаханых не вельмі маладых людзей. Толькі размова гэтае ж жанчыны зь невядомым супрацоўнікам расейскай службы дабаўляла незвычайныя адценьні да тых стасункаў:
- Разьвівай у ім “рускага”. Ільсьці ды лашчы гэтага беларускага біцюга. Няхай яму ў тваіх, Ціна, спрактыкаваных руках здасца лепш, чым нават у тым паханскім крэсьле “Прасядзента”, - гаварыў ёй настойлівы голас у трубцы тэлефона, - мы павінны адпрацоўваць грошы, якія нам плоцяць за вынік, за перамогу…
- Добра-добранька, паважаны Цуцык, не турбуйцеся, ён у маіх руках. …Маё жаночае сэрца чуе. Я нават не прымяняю ўсё, “што магу” – ён, як счараваны мной, аддаецца мне сам. Я, проста, падтрымліваю ў ім голад па маёй жаночай увазе…
- Помні дарагая, тайна-друг Ціна, у тваіх ласкавых руках актрысы не толькі гэты сакрэтны тэлефон, па якім ты мне мурлыкаеш так пяшчотна, - на тваёй адказнасьці, можна сказаць, лёс усяго нашага Севера-Западнага краю, які мы пакуль называем Беларусія..! Гэта ж не жарт пастаўленая нам ізноў гісторыяй Задача, - “мірным” шляхам, не прыбягаючы да “непапулярных” ваенных захадаў - адваяваць, ды вярнуць назад усю нашу былую русскую славу, патэнцыял, наш, - тэрытарыяльна непараўнальны ні з кім, - іскАнна расейскі прастор, нашу Еўра-Азію людзей…
Помні, кошачка, закон: душэўна, Любым Дыктатарам Кіруе Баба..! Нашы новыя псіх-тэхналёгіі простыя: супраць іхнай еўрапеізацыі – чынгізханізацыя, што азначае: мы цябе кормім, - ты наша парася-папрася: калі нам трэба тады цябе і заколем. …А пакуль – разлекайся, сексуйся, пой песьні, пры “дзермакрацічаскай” Расеі, сынок.
- Харашо, мой любімы Цуцык, я зраблю ўсё што б толькі ты ні сказаў..! – адказвала народная артыстка.
ТАЙНА І ЗВЫШСАКРЭТНАЕ ЗБОРЫШЧА.
- Дарагія калегі, таварышы па барацьбе! Мяне каньсьператыўна клічуць гаспадзін Тузік. Дазвольце адкрыць гэта наша чарговае звышсакрэтнае паседжаньне Расейскай Славы. Хачу адразу заўважыць, што мы працуем амаль у поўнае бясьпецы пад крылом роднага КГБ (“ФСБ”, як нехта нас абзывае). Праўда на шляху да сёньняшняе сустрэчы нам прыйшлося нейтралізаваць да сьмерці дзьвух журналістаў, якія былі нешта пранюхалі і хацелі арганізаваць подслух нашай сакрэтнай камісыі. Туды ім і дарога, адшчапенцам… Як казаў здаецца Цютчаў: “Дзела крута, кагда пад нім струіцца кров…” Як вы усе добра ведаеце, наша арганізацыя, - дух работы якой ўсё больш становіцца ўнутранай, неафіцыйнай агульнарасейскай палітычнай кампаніяй, - нарадзілася як новая Апошняя надзея вярнуць пад кантроль іскАнна рускія тэрыторыі – ад Прыбалтыкі, Севера-Западнага края (Беларусіі), да Грузіі… Выкарыстоваючы самыя розныя метады, ад перакупу мазгоў, подкупу урадоўцаў, да простага маральнага ды фізычнага зьнішчэньня іхняга нацыянальнага “генію”.
Любымі сьродкамі нам трэба ізноў паставіць на калені нават гэтыя Польшчы ды ўсю кампанію розных там чэхаў… І вось якім метадам: Еўропа, па нашым замысьле, для іх становіцца толькі Лавушкай, калі мы фактычна, на практыцы аб’ядноўваем нашыя намаганьні Расеі - з Францыяй ды Германіяй. І вы можаце ацаніць гэта ўжо па выніках вайны ў Іраку: Польшча ды С-ка (Суполка іншых) – зьне гульні. У Эўра-Зьвязе на Польшчу ужо ціснуць нашыя расейскія стратэгічныя сябры - немцы ды французы…
Нашы пляны вялікія, як сама матачка-Расея. Такімі ж хітрымі павінны быць і мы самі. Бо, сёньня, з адкрытай маральнай інтэрвенцыяй на нашых ісканных тэрыторыях і вайной заходняга рацыяналізму супраць нашага раднога еўраазіяцкага ідэалізму, (разам: праваславія, ісламу, будызму, плюс …крыміналу, - здаўна спаяных Масквой у Адно) – мы павінны ўзяць новы старт, прыняць новы вобраз рускага: зьнешне – сябры, людзі, а ўнутрана – заваёўнікі,ваўкі. …І не бойцеся гэткіх маіх словаў і дзеяньняў. Інакш не пабедзім!
…Цяпер, я спадзяюся, ні ў кога з нас няма сумневу, пра сур’ёзнасьць нашай Кампаніі; …што пачаткам усіх нашых намаганьняў павінна быць Масква, а канцом – Еўропа, Амерыка, Кітай і Афрыка, …і “ўсё, што бог і чорт нам прэдлагает”… Для пачатку, мы павінны скупіць і ахапіць усе магчымыя і немагчымыя тэрыторыі, людзей, мазгі, культуры, якія паказваюць хоць маленькія сігналы рускаязычнасьці., славянства. Як рабіў наш вялікі рускі палкаводзец Чынгіз-хан (не ўсьміхайцеся, ён і сёньня шмат чаму вучыць нас..,) - мы павінны такі манкуртаў каўпак на галаву ім надзець, каб яны назаўжды забыліся, што былі “беларусамі”, “украінцамі”, і, нават, “літоўцамі”, “эстонцамі”..!
Мы павінны наладзіць такі рэжым, каб яны “самі” прасіліся пад руку Масквы і плакалі. Захаду на іх напляваць. Захаду яны не трэба. Захаду дастаткова сваіх калоній.
Спасіба.
- Цяпер я папрасіў бы выступіць нашага калегу са сьпецаддзела ГРУ-ФСБ, гаспадзіна клічка Сучкін.
- Дарагія таварышы,
З развалам СССР, пачалася новая эра Расейскай Славы. Мы вызвалілся ад чужых уплываў еўрапейскіх і сярэднеазіяцках нацменаў у нашым маскоўскім дзярж-апараце. І нам яны больш не трэба. …Але нам трэба іхныя тэрыторыі., рабочыя рукі, мазгі… Таму, пры негалоснай падтрымцы расейскага Ваеннага Бюджэту, грошай, мы распачалі нябачную вайну, непрыкметную для нармальнага жыхара любой краіны. Гэта распаўсюджваецца на ўсе тры сектары жыцьця: эканоміка, палітыка, культура-рэлігія. Возьмем, да прыкладу, Беларусь, якая ў старыя савецкія часы была выпрабавальным “полем” новых тэхналёгій.
Гэта і сёньня наш Севера-Западный край.
…Мы доўга думалі каго б нам паставіць там прасядзентам такога, хто б пры ўсіх, нібыта, нацыянальных інтарэсах-дэклярацыях, даказваў бы інтарэсы будучай Расейскай Славы; у “нацыянальным” жыцьці ставіў бы Маскву на першае месца.
…Можна сказаць, нам пашанцавала і наш выбар паў на гэтага грубага мужлана з Магілёўскай вобласці, якога цяпер вы ўсе добра ведаеце. Таму, па такіх “простых” прычынах Беларусь да сёньня застаецца выпрабавальным палігонам Расеі, узорам - як працаваць з рэгіёнамі, фармальна, пакуль адколатымі ад Масквы.
Можна сьмела сказаць, што здольнасьць так фіньціць на любым узроўні жыцьця нам, рускім, засталася як дарагая спадчына вялікага клясыка ваенна-псыхолёгічнага мастацтва – Чынгіз-хана. (Цяпер мы называем гэта псіх-тэхналёгіі ФСБ, прамыўка мазгоў на маскоўскі манер і г.д., але Сутнасьць нашага васточнага жыцьця не мяняецца.)
Дык вось, …мы ўзялі гэтага “харызматыка” па лакальных мерках. Потым, як і у часы Вялікай Арды, манкурцізуючы інародца, - сьпецыяльнымі сучаснымі псых-сьродкамі, далі яму другую асобу. Цяпер мы разьвіваем у ім “рускага”, на глебе адкрытай у ім маніі да ўлады, адкрываем яму персьпектыву “прасядзента” будучай Расеі, на нейкі час, перыяд яго “росту”, - мы далі яму рахункі з грашыма у Швэйцарыі ды Манака… Зь ім працуюць нашы “феі прыгажасьці”, акцёры, “спарцмены”…
Адна з тых, хто апякуецца гэтым чалавека-“канём”, а папросту, кентаўрам, - народная актрыса Ціна Хароніна. Уявіце, як гэта проста робіцца: голы “кароль” шчыра закаханы ў падстаўную пешку …і ўсё ягонае, некалі чужое рускаму, “каралеўства” пачынае прарастаць у наш, у патрэбны Расеі бок…
Яна, артыстка, таксама, - “шчыра і бязьмерна” закаханая. Толькі меру яе каханьня мы рэгулюем самі, сьпецыяльным надзорным камітэтам, дазіруем у інтарэсах Расейскай Славы. Яна інтымнічае, ільсьціць яму, называе яго, нямытага нехрысьця, Праваслаўным “апосталам”. Памятайма, як кажуць, “…начная зязюля-кукушка – перакукуе”!
Таму ён, гэты “харызматычны калгасны ідэоляг”, гэты “старшыня бабы”, хоча-не-хоча, па-волі ці між-волі, - праецыруе сабой нашу расейскую прысутнасьць у Беларусіі і ў Сьвеце, як міленькі працуе на нас, уяўляючы сябе славянскім “тытанам” душы, і, самае галоўнае, - яму гэтае ўдаецца! Ён іх проста па-ханску падаўляе да страху ў каленях, прымушае ісьці за Масквой, за “сабой”; маўляў: “…Разрешаецца - толька за мной..!” “умом Расею не ізмеріць, …в Расею можна толькі веріць”; унушае ім, нерускім сентыментальным авечкам, што ён на самай справе - “такі неізьмеріма духовный” і ёсьць …і, як і раней іншыя нашы людзі на местах, кіруе сваім збродам-народам у нашым духу, у маскоўскіх інтарэсах, паступова знутры, ментальна, тым сваім маньяцкім “нюхам-духам” - выцясьняючы зь Беларусіі ўсё “не-кітайскае”…
Такім чынам, Севера-Западный край застаецца поўнасьцю ў нашых руках, у Пераходным (да Расейскай Славы) эканоміка-палітыка-культурным Рэжыме, створаным нашай тайнай арганізацыяй. (Каротка можна патлумачыць гэта і тым, як спрацоўвае наш даўні, але ў новых умовах, Дэвіз: Заваёўвай Знутры!!!)
Трэба прызнаць, што цяпер адсюль, з захаду, зь Беларусіі мы вымушаны весьці наступ на нашу Маскву, разьдзіраемую “бананавым”, на памешчыцкій лацінаамерыканскій-арабскій манер, капіталізмам; мафія-Дружковымі, прадацелямі Распуцінымі, нео-феадаламі еўрэямі.
Тут жа, на Беларусіі, пад кіраўніцтвам мянушкі “Барада”, працуе наш слаўны нябачны легіён культурна-рэлігійнай русіфікацыі. Нам удалося нават нацыянальную мову трымаць на каленях перад Масквой. Зараз ідзе сьмяротнае змаганьне каб таксама поўнасьцю на прывязі трымаць душу іхняга чалавека.
…Такім чынам, вам сёньняшняя Беларусія - ідэальны ўзор нашай дзейнасьці і для ўсіх астатніх Украін-ускраін.
Эканамічна, падняўшы цэны і курс рубля да узроўню сусьветных – мы, ў Маскве, ужо сталі цэнтрам фактычнай эксплуатацыі ўсіх былых савецкіх народаў! Толькі цяпер мы не раімся зь імі, як гэта было ў СССР. Цяпер мы дыктуем! Мы “заказваем музыку і ужо – прыму-ша-ем.., - пад яе танчыць усіх гэтых нацменаў, зь іх уродлівымі украінскімі-беларускімі дыялектамі рускай мовы…
****
“Мама, я чувствую цібя. Гдзе ты? Атзавісь. …Ну што мне дзелаць с этай жызьнью. Вот відзіш, я как-та папал в прасядзенты. Ціпер ані міня клюют са всех старон. Адні выкручывают на ізнанкі, заставляют сібя любіць і казыряць ім. Падхалімнічаць… І прытом прылюдна, на целеінтэрв’ю аб маей дзеяцельнасьці, намікают, мол: “…Ты, “бацька”, плоха кончыш”. …А фсе эці Ціны… …Нет слоў…
…Другія - праклінают как ізврашчэнца, как урода… Землякі, называецца… Я ж, мама, - дзелаю для ніх фсё што магу: кармлю-паю, адзіваю-абуваю, крычу і улыбаюсь учціва…
Ну скажы, мама, …ну как эта фсё будзіт..? Как я кончу? Ты жэ знаіш, как я цібя люблю, мам…” Міжвольная вільгаць напаўняе ягоныя вочы. “…Скарэй бы эта фсё кончылась… Мама-а…” – амаль шэпча ён у начным змроку, лежучы адзеты на кучы саломы, - “лакеямі”-ахоўнікамі акуратна разасланай каля ягонай уласнай, па-княжску пышнай краваці, на якой сьпіць толькі чорны кот, падораны Цінай…
Рэшта.